Ամուսինս ասաց, որ ինձ դավաճանել է այդ աղջկա հետ․ չգիտեմ ինչպես շարունակել ապրել այս զգացումով
Վերջերս ես ու ամուսինս հանդիպեցինք մեր դասընկերոջը, ում չէինք տեսել տասը տարի։ Նա ապրում է մեկ այլ քաղաքում, անցնում էր ու կանգ առավ մեր մոտ՝ գիշերելու։
Մենք, իհարկե, շատ ուրախացանք նրան տեսնելով, սեղան գցեցինք մինչև գիշերվա կեսը նստեցինք՝ տրվելով հիշողություններին։
Եվ հանկարծ զրույցի ընթացքում սկսեցին ի հայտ գալ հետաքրքիր մանրամասներ, որոնց մասին նախկինում չգիտեի։ Սկսեցինք խոսել մեր ընդհանուր ընկերոջ մի աղջկա մասին, ում ամուսինն օգնում էր նրան գրել դիպլոմայինը։
Այդ պահին ես դուրս եկա խոհանոց, բայց ականջիս ծայրով հասկացա, որ ամուսինս խորապես հետաքրքրված է նրանով: Սա ինձ անհանգստացրեց, և հաջորդ օրը, երբ Լենյան հեռացավ, ես նեղացրի նրան հարցերով (ավելի լավ կլիներ, եթե ես դա չանեի):
Ես ստեցի, որ լսել եմ ամբողջ խոսակցությունը, ամուսինս ուղղակի կոտրվեց ու ասաց, որ ինձ դավաճանել է այս աղջկա հետ։ Ես ցնցված էի, քանի որ այդ ժամանակ մեր առաջնեկը նոր էր ծնվել. սա դավաճանություն չէ՞: Այո, ես հասկանում եմ, որ տասնհինգ տարի է անցել, բայց որտե՞ղ է երաշխիքը, որ նա հետագայում ինձ չի դավաճանի։
Ինչպե՞ս կարող եմ հիմա վստահել մի տղամարդու, ով իր սիրելի կնոջ կողքին լինելու փոխարեն դավաճանել է նրա համար այդքան դժվար ժամանակահատվածում: Ընդհանրապես, ես ահավոր հիասթափված եմ, չեմ կարող տեսնել նրան, դա զզվելի է:
Չգիտեմ ինչպես շարունակել ապրել այս զգացումով, ներսում լիակատար դատարկություն է։ Ես այնքան հույս ունեի, որ հանդիպել եմ մի մարդու, ով երբեք չի դավաճանի։
Ինչպես պարզվում է, դավաճանությունը վաղեմության ժամկետ չունի։ Ավելին, ես հիմա վստահ եմ, որ դեռ շատ բան չգիտեմ, և այս տարիների ընթացքում ես ապրել եմ կույր հիմարի պես։ Եվ չգիտեմ, թե ինչ անել այս ամենի հետ:
Միգուցե ինձ ասեք, թե ինչպես ճիշտ վարվել նման իրավիճակում։ Համոզված եմ, որ ես միակը չեմ, և շատ կանայք նման բան են զգացել:
