Գյուղի անտառների մեջ կար մի տնակ։ Բոլոր գյուղացիները գիտեին այդ տնակի տեղը։ Դա Հակոբ պապիկիս տունն էր։
Հենց այս գյուղի տնակում էլ սկսվեց Հակոբ պապիկիս ու Ժաննա տատիկիս սիրո պատմությունը: Դա մի ժամանակ էր, երբ աշխարհը դուրս էր գալիս պատերազմի ստվերից, և անորոշության մնացորդների մեջ նրանց սերը ծաղկում էր գարնան առաջին ծաղկման պես:
Հակոբ պապիս ի շնորհքով և պայծառ ժպիտով գրավեց Ժաննա տատիկիս սիրտը այն պահից, երբ նա աչք դրեց նրա վրա: Նա երիտասարդ նկարիչ էր, երազանքներով, ինչպես անծայրածիր երկինքը վերևում, իսկ նա՝ հույսի փարոս իր փոթորկոտ աշխարհում:
Նրանց սիրատածությունը լցված էր գողացված հայացքներով և շշուկով խոստովանություններով հնագույն կաղնու ստվերի տակ: Նրանք ձեռք ձեռքի տված քայլում էին սալաքար փողոցներով, նրանց ծիծաղը միախառնվում էր բնության սիմֆոնիայի քաղցր մեղեդիներին:
Բայց նրանց սերն առանց փորձությունների չէր։ Երբ պատերազմի ամպերը ևս մեկ անգամ ցայտեցին, Հակոբ պապիկս կանչվեց ծառայելու իր երկրին՝ թողնելով իր սիրելի Ժաննային՝ սրտի վրա դաջված խոստումով:
Ամիսները վերածվեցին տարիների, և ամեն օր Ժաննա տատիս կառչում էր իրենց համատեղ պահերի հիշողություններից: Նա նամակներ էր գրում՝ լցված կարոտի ու նվիրվածության խոսքերով, թանաքով ներկված նրա էջերը կրում էին նրա սրտի կարոտի արձագանքը:
Այնուամենայնիվ, չնայած նրանց բաժանող հեռավորությանը, նրանց սերը մնաց անսասան։ Դա մի սեր էր, որը դարբնված էր դժբախտության կարասի մեջ, զորացած այն փորձություններից, որոնց նրանք հանդիպեցին միասին և առանձին:
Եվ երբ պատերազմը վերջապես մոտեցավ իր ավարտին, Հակոբ պապիս վերադարձավ սիրելիի գիրկը։ Նրանց վերամիավորումը սիրո տոկունության վկայությունն էր, հույսի փարոս մի աշխարհում։
Նրանք միասին կերտեցին կյանք՝ լի ծիծաղով և սիրով, նրանց կապն անխզելի, նրանց սրտերը՝ միահյուսված հավերժության համար:
Հակոբ պապիիս և Ժաննա տատիիս համար նրանց սիրո պատմությունը ավելին էր, քան պարզապես ռոմանտիկ պատմություն. այն վկայում էր սիրո մնայուն ուժի մասին՝ հաղթահարելու բոլոր խոչընդոտները, անցնելու ժամանակն ու տարածությունը և լուսավորել նույնիսկ ամենամութ օրերը իր պայծառ լույսով:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Socialblog.am-ը։
