Բժիշկներն ամուսնուս ասել էին, որ նա երբեք չի կարողանա երեխաներ ունենալ. Երեկ ես իմացա, որ հղի եմ
Ես ու ամուսինս ամուսնացել ենք վեց տարի առաջ և վաղուց էինք երազում երեխայի մասին։ Երկուսս էլ լավ աշխատանք ունենք, երկու սենյականոց մեծ բնակարան ունենք և կարող ենք լավ կյանք ապահովել մեր ապագա երեխաների համար։ Ամեն ամիս ես հույս ունեի, որ վերջապես հղիության թեստը ցույց կտա երկու տող, բայց դա տեղի չունեցավ։ Հետո ես ու ամուսինս որոշեցինք գնալ բժիշկների մոտ։
Հետազոտությունից և անալիզներից հետո ասացին, որ առողջ եմ և ինձ հետ ամեն ինչ լավ է։ Ամուսինս նույնպես հետազոտվեց, բայց բժիշկը խնդրեց լրացուցիչ հետազոտություններ անցնել, մենք անհամբեր սպասում էինք արդյունքին։
Երկու օր անց արդյունքները եկան և բժիշկը ամուսնուս հրավիրեց անձնական զրույցի։ Ես շատ էի անհանգստանում, քանի որ նրանք երկար զրուցեցին գրասենյակում։ Երբ Արմենը դուրս եկավ, նա վշտացած և դժգոհ տեսք ուներ։
Ես ուզում էի խոսել նրա հետ, բայց նա ասաց, որ ուզում է մենակ մնալ: Բժշկի հետ խոսելուց հետո նա երկար ժամանակ տուն չեկավ, զանգահարեցի, բայց նա չվերցրեց հեռախոսը։ Ամուսինս վերադարձավ ուշ գիշերն ու ասաց, որ բժիշկն իրեն ասել է՝ երեխա չի կարող ունենալ։
Մենք երկար մտածեցինք ու որոշեցինք երեխա որդեգրել, բայց այնպես, որ մեր հարազատներից ու ընկերներից ոչ ոք չիմանար այդ մասին։ Ինը ամիս լայն շորեր էի հագնում և բարձ դնում, ուստի մեր բոլոր ընկերներն ու հարազատները կարծում էին, որ ես իսկապես հղի եմ։
Այդ ընթացքում մենք փաստաթղթեր էինք պատրաստում որդեգրման համար և մեզ դրական պատասխան տվեցին։ Հետո մենք գնացինք մանկատուն և նրանք մեզ ցույց տվեցին մի քանի երեխա և ասացին, որ մենք կարող ենք ընտրել:
Մենք վերցրինք մի գեղեցիկ աղջկա, որը քաղցր քնած էր: Այն ժամանակ նա ինձ անմիջապես դուր եկավ, և ես զգացի, որ նա պետք է լինի իմ աղջիկը։ Մենք նրան անվանակոչեցինք Եվա։ Ամուսնուս հետ եկանք տուն, հարազատներիս ասացինք, որ երեխա եմ լույս աշխարհ բերել։ Նրանք մեզ ողջունեցին և նույնիսկ չգիտեին, որ այդ աղջիկը մերը չէ։
Անցավ 2 ամիս և պարզվեց, որ ես հղի եմ։ Երջանկությանս չափ ու սահման չկար։ Հրաշք էր։
