Եթե այս պահին ասեն՝ հետ եկեք Արցախ, ես վազելով կգնամ. արցախցի կին
Արցախցի Արևիկ Մելքումյանը ծնունդով Ասկերանի շրջանի Խնապատ գյուղից է։ Շոշի գյուղում հարս գնաց, ապրեցին ու շենացրին Շոշը։
40-ամյա Արևիկը 3 երեխաների մայր է, 2 մասնագիտություն ունի՝ մանկավարժ և լրագրող։ 12 տարի հայոց լեզու և գրականություն է դասավանդել Շոշի գյուղի դպրոցում։ Արցախցի ուսուցիչն Oragir.News-ի հետ զրույցում ասում է՝ ես իմ աշակերտներին սովորեցրել եմ սիրել հողը և կառչած մնալ այդ հողից։
«Իմ ծննդավայր Խնապատը հերոսական գյուղ է, ես ինձ չէի պատկերացնում Խնապատից դուրս, որ հարս գնացի Շոշ, մի կերպ հարմարվեցի, բայց հոգով-մտքով Խնապատում էի։
Հիմա Գյումրիում ենք, կարոտից գժվում եմ, ամեն անկյունում իմ կորցրած Արցախն եմ որոնում։ Էս պահին, եթե ասեն՝ հետ եկեք Արցախ, ես վազելով կգնամ։
Լիքը տունուտեղերս, բաղ ու բաղչեքս թողել ենք թուրքին։ Շատ դժվար է, քրտինքով ստեղծես, քեզ, երեխուդ զրկես էս մի բանը հետ գցես, էն մի բանը հետ գցես ու ինչ-որ մեկը քո որոշի, որ դու քո տանը պիտի չապրես»,-պատմում է արցախցի մանկավարժը։
Արևիկ Մելքումյանն ասում է՝ երբ կրակոցները սկսվել են, հույս են ունեցել, որ դրանք կդադարեն, բայց կրակոցները դադարելու փսխարեն ավելի ինտենսիվացել են։
«Գյուղի վերևի թաղերից ժողովուրդը գոռում էր՝ փախե՜ք, թուրքերը գալիս են, մենք էլ, ինչպես բոլորը, հավաքվեցինք ու գնացինք Ստեփանակերտ, 1-2 օր մնացինք նկուղներում, անորոշ սպասում էինք, մեկ էլ իմացանք, որ զինադադար է, ուրախացանք, ինչ իմանայինք, որ պիտի վռնդեն մեզ մեր տներից։
Մենք չհասկացանք՝ ինչ կատարվեց մի գիշերվա մեջ… Սեպտեմբերի 25-ին բոլորի նման մենք էլ գաղթի ճամփան բռնեցինք։
Ահավոր էր, ճանապարհը երկար. ամեն ինչ կարող էր լինել էդ ճանապարհին։ Հասանք Հայաստան, ապրելու համար Գյումրի քաղաքն ենք ընտրել, բայց ոչ մի կերպ ո՛չ սիրտս, ո՛չ միտքս չեն ընդունում նոր իրավիճակը»,-շարունակում է Արևիկ Մելքոնյանը։
Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում
