Մեր ծնողները լավագույն վերաբերմունքի են արժանի: Թող ինչ-որ մեկն ասի՝ ինչ էին արել որ: Ունեցել էին կերակրել մեծացրել։
Դա նրանց պարտքն է և ընդհանրապես,ես չէի խնդրել ինձ ունենալ: Ինձ ընտրություն չէին տվել» կարծում են այդպիսի մարդիկ: Չի կարելի պարզապես մոռանալ նրան, ով տանջվելով քեզ լույս աշխարհ բերեց հրաժարվեց իր կարիքներից, քայլել խոսել սովորեցրեց:
Երբ ծնողերին ծերանոց են տանում դա առանձին պատմություն է: Այո, որոշակի տարիքում նրանց մասին հոգ տանելը դժվարանում է հաճախ բնավորությունը վատանում է, ծերունական թուլություններ են առաջանում: Եվ այդ պահին նրանց ինչպես երբեք, պետք է ձեր ձեռքը ձեր աջակցությունը, ձեր բարի խոսքը:
Պատմություն, որը մի ընտանիքի մասին է բաղկացած հորից, մորից և որդուց: Երբ հայրը մահացավ, տղան մորը ծերանոց տարավ: Ավելի ուշ նա խոստովանեց որ պարզապես իր համբերությունը և սերը չբավարարեցին:
Մորը հազվադեպ էր այցելում: Եվ ահա մի անգամ նրան զանգահարեցին այդ ծերանոցից: Ասացին, որ մայրը մահանում է: Որդին անմիջապես նետվեց այնտեղ: Երբ խոնարհվեց մոր անկողնու մոտ և հարցրեց ինչ անի նրա համար հիվանդությունից թուլացած մայրը խնդրեց:
Կարող ես այստեղ օդափոխիչ դնել: Եվ սառնարան գնել, որպեսզի սնունդը չկորչի: Ես վերջին տարիներին այնքան հաճախ էի քաղցած գնում քնելու: Տղամարդու աչքերին արցունքներ հայտնվեցին:
Նա շփոթված հարցրեց Մայրիկ ինչու երբեք այդ մասին չէիր ասում:Ես ամեն ինչ կբերեի: Ծեր կինը սառը, կնճռոտ ձեռքով շոյեց որդու սափրած այտը և շշնջաց։ Որդիս, քաղցին և շոգին ես ընտելացա:
Դա սարսափելի չէ: Ես վախենում եմ, որ դու չես կարողանա ընտելանալ դրանց, եթե քո երեխաները քեզ բերեն այստեղ կամ սրա նման տեղ: 5 րոպե անց որդին գրկել էր անշունչ մարմինը: Մայրը նրա ձեռքերի մեջ մահացավ:
